Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Αφιέρωμα στην Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ του Γέροντος Εύβοια. 3


Αφιέρωμα στην Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ του Γέροντος Εύβοια.2


Αφιέρωμα στην Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ του Γέροντος Εύβοια.1


ΘΑΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Ο Πανιερώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε μια από τις επισκέψεις του στη Μονή Οσίου Δαυίδ, ως αρχιμανδρίτης τότε, ανέφερε μεταξύ άλλων θαυμάτων που επιτελεί ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος σε Κυπρίους αδελφούς μας, τους οποίους αγαπούσε πολύ, και το εξής θαυμαστό:

“Είχα φέρει στην Κύπρο λάδι από το καντήλι του τάφου του Γέροντα. Το 1993 με πήρε στο τηλέφωνο ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, και μου είπε:

“Πάτερ Νεόφυτε, δεν είμαι καλά. Έχω ένα χρόνιο πρόβλημα υγεία, αλλά δεν το λέω. Έχω ραγάδες στο έντερο και έχω μεγάλη αιμορραγία. Και αυτές τις ημέρες έχω έντονους πόνους και μεγάλη ροή αίματος, και σε παρακαλώ κάνε μια παράκληση στον Άγιο Γεώργιο, που ζεις στο Μοναστήρι του, και στον πατέρα Ιάκωβο να μου δίνουν υπομονή, γιατί πονώ υποφέρω πολύ και φωνάζω και στεναχωριούνται και η παπαδιά και τα παιδιά μου”.

Λυπήθηκα πολύ και του είπα ότι θα κάμω παράκληση και θα του πήγαινα λαδάκι από το καντήλι του πατρός Ιακώβου, για να σταυρωθεί. Αυτά είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Μετά από δέκα πέντε λεπτά ο π. Παναγιώτης ήρθε στο Μοναστήρι και μου είπε:

“Ήρθα να πάρω το λαδάκι του Γέροντα μόνος μου, γιατί πιστεύω πολύ σε αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός τον χαρίτωσε και θα με βοηθήσει”. Του έδωσα λάδι και σταυρώθηκε στο μέτωπο και έφυγε. Το βράδυ με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε χαίροντας και κλαίοντας ότι η ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε έγινε τελείως καλά.

Ο π. Παναγιώτης υπέφερε από αυτό από τα εφηβικά του χρόνια και τώρα ήταν περίπου 40 ετών. Όταν έγινε καλά υποσχέθηκε να τελεί θεία Λειτουργία και μνημόσυνο στο Γέροντα Ιάκωβο κάθε χρόνο σαν αυτή την ημέρα της θεραπείας του.

Όταν όμως πέρασε ένας χρόνος από το θαύμα αυτό ο π. Παναγιώτης ξέχασε την υπόσχεση του. Τη θυμήθηκε όταν εκείνη την ημέρα (στο χρόνο επάνω) του παρουσιάσθηκε
ελάχιστο αίμα. Εκπλήρωσε την υπόσχεση του και η ροή του αίματος σταμάτησε.

Από τότε το θυμάται κάθε χρόνο και επιτελεί θεία Λειτουργία και μνημονεύει το Γέροντα ανάμεσα στον Αγίους”.ΠΗΓΗ  xristianos.gr

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

21/11/1991---ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ..

Σημερα 21/11/2013 εορταζουμε και την απο 22 ετων κοιμησεως του Μακαριστου Γεροντος Ιακωβου Τσαλικη Ηγουμενος της Μονης Οσιου Δαυιδ Ευβοιας ενος μεγαλου συγχρονου Αγιου και επιγειου Αγγελου!!!

Η τελευταία μέρα του Γέροντα Ιακώβου † 21-11-1991

Ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος αγρύπνησε αποβραδίς με προσευχή. Μα ο εξουθενωμένος δε λησμόνησε και τους πονεμένους. Διάβασε τα τελευταία γράμματα και απάντησε περίπου σε δεκαπέντε. Παρηγόρησε, συμβούλεψε κατά περίπτω ση. 21 του Νοέμβρη.
Ξημερώνοντας θα γιόρταζε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ετοιμαζόταν όλη τη νύχτα, θα κατέβαινε. Κανονικά δε θα ‘πρεπε, μα το ήθελε πολύ. Τόσο πολύ που τίποτα δεν μπορούσε να τον αποκλείσει από την τελευταία του θεία Κοινωνία.
Με κόπο κατέβηκε, σκοτάδι ακόμα, στην Ακολουθία. Μερικοί μοναχοί πρόσεξαν μιαν άλλη διάθεση στο πρόσωπο του Γέροντα. Ιλαρότητα υπέρμετρη, αγάπη ξεχείλιζε ολόκληρος, το αγγελικό του χαμόγελο ατέλειωτο. Έγινε η Ακολουθία. Έψαλε γονατιστός τόσο άνετα και αναστάσιμα, λες και δεν ήταν άρρωστος.

Η θεία φωνή του γέμιζε το ναό, εξαίσια μελωδία, λες και ψέλνανε πολλοί άγγελοι μαζί.
Στις 10 η ώρα εξομολόγησε τον αγιορείτη διάκονο Γεννάδιο, στον οποίο ευχάριστα μα σταθερά είπε μεταξύ άλλων:
- Καλά που ήρθες, να είσαι που θα με αλλάξετε, μη φεύγεις.
Ο διάκος διαμαρτυρήθηκε με διάφορα λόγια για τα περί θανάτου του Γέροντα, μα εκείνος επέμενε.
Τελειώνοντας την εξομολόγηση έδειχνε κουρασμένος, αλλά διατηρούσε χαρμόσυνη διάθεση. Σηκώθηκε, πήρε από το χέρι το διάκο και βγήκανε από το εκκλησάκι. Προχώρησαν, κατεβήκανε τα σκαλιά και μπήκανε στο ναό.

Έκανε την προσευχή του, ασπάστηκε όλες τις εικόνες, ευχαρίστησε και δοξολόγησε. Μα πλέον ζούσε άλλες καταστάσεις. Μέσα του κι έξω του αυγαζόταν από θείο φως - γι' αυτό η ευφροσύνη και ιλαρότητα του προσώπου του. Τη θαυμαστή κατάσταση τούτη αξιώθηκε να δει μόνο ένας μοναχός, ο Εφραίμ. Καθάριζε τα μανουάλια του ναού και είδε το μακαριστό Γέροντα να μπαίνει μεταμορφωμένος.
Έλαμπε ολόκληρος και ακτινοβολούσε χαρά και αγαλλίαση. Στάθηκε ακίνητος και τον παρατηρούσε πλημμυρισμένος και ο ίδιος ο Εφραίμ από αγαλλίαση και έκπληξη.
Βγήκε από το ναό και με το διάκο φέρανε γύρω γύρω τη Μονή εσωτερικά. Έβλεπε όλους τους χώρους, όλους τους μοναχούς, τους ευλογούσε ειρηνικά και τους μετέδιδε αγαλλίαση, που διαχυνόταν άφθονη από το αγγελικό του πρόσωπο.
Αφού τελείωσε ο γύρος αυτός, ήθελε να βγουν έξω από τη Μονή. Βγήκανε από τη νότια πόρτα. Προχώρησε σιγά σιγά δεξιά. Σταμάτησε στο εργαστήριο κι ευλόγησε με άπειρη αγάπη τους εκεί μοναχούς. Πάλι προς τα δεξιά, ενώ σταματούσε στα εκκλησάκια και σταυροκοπιότανε πολλές φορές. Ανέβηκε ακόμα ψηλότερα, βορειοδυτικά.
Ζήτησε να τον βοηθήσει ο διάκος ν’ ανεβούνε ακόμα λίγο. Από κει το μοναστήρι φαινότανε όλο. Σαν από αεροπλάνο. Ήταν ωραίο, ανακαινισμένο, φροντισμένο...και το 'χε βρει ερείπιο, διαλυμένο, ξεχαρβαλωμένο και πολύ μικρότερο. Τώρα και ανακαινισμένο και γεμάτο με καλούς μοναχούς.
Το κοίταζε από κει ψηλά και δεν το χόρταινε. Το βλέμμα του είχε τόση αγάπη για το μοναστήρι.
- Έλα, παιδί μου. πάμε.
Γυρίσανε από την άλλη μεριά. Σχεδόν μεσημέρι.
Κατάκοπος, μετά το μεσημέρι, αποσύρθηκε για λίγο στο κελί του. Έφτασε όμως ο π. Αλέξιος, που έπρεπε για πρώτη φορά να κάνει κηδεία. Νέος ιερέας και δεν ήξερε το τυπικό και πως ψάλλεται. Με υπομονή ο μακαριστός γέροντας του είπε πως θα κάνει τούτο, πως εκείνο. Κι έπιασε να του ψέλνει τροπάρια της νεκρώσιμης Ακολουθίας.
Έψελνε και ο Αλέξιος, μα ο Γέροντας έψελνε πολύ ωραία. Έκπαγλα και χαιρότανε όλο και περισσότερο. Σε κάποια στιγμή ο Αλέξιος νόμισε ότι έμαθε να ψέλνει τη νεκρώσιμη Ακολουθία και ήθελε να φύγει, ευχαριστώντας και παίρνοντας την ευχή του Γέροντα. Εκείνος όμως επέμενε να την ψάλουνε όλη από την αρχή. Έτσι κι έγινε. Την ψάλανε ολόκληρη, και ο γέροντας ήτανε όλο χαρά κι ευφροσύνη.
Έφυγε μετά τις 2 η ώρα ο π. Αλέξιος κι έμεινε μόνος ο γέροντας. Στις 3.15 του χτύπησαν την πόρτα για καφέ και του είπαν ότι ήρθε η Γερασιμία. Κι ενώ δύσκολα δεχότανε στο κελί. είπε μόνος του:
-Να έρθει. Αυτό το παιδί έχει ανάγκη, πρέπει να το δω!
Αργότερα δέχτηκε τη Γερασιμία, για εξομολόγηση. Έβαλε το πετραχήλι του, έκατσε στην άκρη του κρεβατιού, βλέποντας τον Εσταυρωμένο, και άρχισε. Την άκουσε προσεχτικά, τη συμβούλεψε, της έδωσε κουράγιο...και ξαφνικά με αλλοιωμένη όψη της λέει:
-Εδώ, παιδί μου, είναι ο όσιος Δαβίδ...Και ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος...ψάλε το Απολυτίκιο τους...
-Παιδί μου, άνοιξε την πόρτα, ήρθαν οι πατέρες.
Πράγματι, έφταναν στην πόρτα οι πατέρες. Τη στιγμή που στράφηκε στην πόρτα η Γερασιμία, δοκίμασε ο γέροντας να σηκωθεί, να σταθεί στα πόδια του...Μα την ίδια στιγμή είπε «ζαλίζομαι, ζαλίζομαι...» κι έγειρε, χάνοντας την ευστάθεια του. Πρόλαβε η κοπέλα κι έπιασε λίγο το γέροντα και τον βοήθησε να μη χτυπήσει πολύ, πέφτοντας στο πάτωμα.
Η αναπνοή του ήτανε πολύ δύσκολη και προσπαθούσε. Συγχρόνως έμπαιναν και οι πατέρες με πρώτο τον π. Ιλαρίωνα. Αμέσως σύγχυση, φόβος, πανικός, κλάματα...Γονάτισε δίπλα του ο π. Κύριλλος, πήρε να του τρίψει τα χέρια...άλλοι μοναχοί τρέξανε στον Άγιο Χαράλαμπο και κλαίγοντας κάνανε Παράκληση.
Άλλος έτρεξε να τηλεφωνήσει σε γιατρό. Ο σφυγμός του μεγάλου ασκητή φάνηκε νηματοειδής, ανεπαίσθητος...Το πρόσωπο του πήρε λίγο κοκκινωπό χρώμα...έμεινε ήρεμο, χωρίς αγωνία...και μια στιγμή έκανε με τα σεπτά χείλη του ένα μικρό φύσημα...
Αυτό ήταν, σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Στις 4.17 το απόγευμα, ο μακαριστός γέροντας άφησε το φθαρτό κόσμο του πόνου. Μπήκε σε μακάρια μονή του Τριαδικού Θεού.

Λογοι Καθ. Στυλιανός Γ. Παπαδόπουλος.



Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Θαυμαστές παρεμβάσεις Οσίου Δαβίδ του Γέροντος

Ευχαριστούμε πολύ την ακροάτριά μας Ε.Κ. που μας έσετιλε την προσωπική της μαρτυρία για τις θαυμαστές παρεμβάσεις του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος. Κατά την επιθυμία της διατηρήσαμε μόνο τα αρχικά του ονόματός της και αποσιωπήσαμε την περιοχή...

Πολυαγαπημένοι μου Κώστα και Λυκούργο, 

Ονομάζομαι Ε.Κ., είμαι 31 ετών, αδιόριστη φιλόλογος και μένω στ.. ..........  της Αττικής. Ο σκοπός αυτής μου της επικοινωνίας είναι να μεταφέρω ένα μήνυμα ζωής και αγάπης, και να δοξάσω με όλους εσάς τους αδελφούς μου εν Χριστώ το Θεό μας εν τοις Αγίοις Αυτού. Επομένως, εφόσον αποφασίσετε να μοιραστείτε το μήνυμά μου με το ακροατήριό σας, θα σας παρακαλούσα να διατηρηθεί η ανωνυμία μου.

Ο λόγος είναι για τον πολυαγαπημένο μου Όσιο Δαυίδ τον εν Ευβοία Γέροντα, τον οποίο "γνώρισα" το 2010 μέσω του αδερφού μου, ο οποίος, ευρισκόμενος σε διακοπές στην Εύβοια και αγνοώντας, όπως κι εγώ, την ύπαρξη του Οσίου, οδηγήθηκε από μία αλληλουχία συμπτώσεων στο μοναστηράκι του.
Έφερε πίσω μαζί του ως ευλογίες μία εικόνα του και το βιβλίο με το βίο και τα θαύματά του. Κυρίως όμως, κουβαλούσε την ευλογία του Αγίου, καθώς αξιώθηκε να ζήσει θαυμαστά γεγονότα την ώρα της παραμονής του στη μονή. Από την πρώτη στιγμή που αντίκρυσα την εικόνα του, εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του και μέσα σ' ένα δίωρο ρούφηξα κυριολεκτικά το βιβλίο του. Ένιωσα μια ξεχωριστή συμπάθεια για εκείνον, και μετά από λίγες εβδομάδες, έμαθα τυχαία πως η Κάρα του θα φιλοξενούνταν σε ναό κοντινής μου περιοχής. Έσπευσα να "γνωρίσω" αυτόν τον αγαπητό μου Παππούλη με λαχτάρα, και την ώρα που προσκυνούσα αισθάνθηκα μια ιδιαίτερη αγάπη να γεννιέται μέσα μου γι' αυτόν, χωρίς να αντιλαμβάνομαι το λόγο.

Λίγους μήνες μετά, τέλη Οκτωβρίου, μία πολύ κοντινή μου φίλη μου εκμυστηρεύτηκε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο σύζυγός της, ζήτημα ζωής και θανάτου. Την ημέρα της χάρης του, πρώτη Νοεμβρίου, πήγα στη Θεία Λειτουργία και προσευχήθηκα με θέρμη για το πρόβλημά της. Την ώρα της Θείας Μετάληψης, άκουσα τον πνευματικό μου πατέρα που λειτουργούσε να λέει τα εξής: "μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Δαυίδ", κι είδα ένα παιδάκι περίπου έξι μηνών στα χέρια της μητέρας του, παιδάκι ταμένο στη χάρη του Οσίου. Αναλύθηκα σε λυγμούς, πάλι χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Πρέπει εδώ να σας πω, πως από 12 ετών υπέφερα πάρα πολύ από εκτεταμένες τενοντίτιδες και επικονδυλίτιδες και στα δυο μου χέρια, με αποτέλεσμα να έχω άνω άκρα πολύ πονεμένα, μελανιασμένα και εντελώς αδύναμα για μακρά χρονικά διαστήματα. Εκείνες τις ημέρες η κατάστασή μου ήταν χειρότερη από ποτέ, ο πόνος δεν αντεχόταν, κι αφού είχα στο παρελθόν κάνει πολλές εγχύσεις κορτιζόνης και παυσίπονων στα χέρια, ο γιατρός είχε αποφασίσει να με χειρουργήσει, παρά το νεαρό της ηλικίας μου για το είδος της πάθησης. Την επόμενη μέρα, στις 2 Νοεμβρίου, θα μιλούσα μαζί του για να μου ανακοινώσει την τελική απόφαση περί του πότε θα προχωρούσαμε στην επέμβαση. Βρισκόμουν σε πλήρη αδυναμία να αυτοεξυπηρετηθώ, μέχρι που την επομένη, 2 Νοεμβρίου το πρωί, ξύπνησα και ασυναίσθητα άρχισα να χρησιμοποιώ τα χέρια μου κανονικά, χωρίς να πονώ και χωρίς να μου πέφτουν τα πράγματα από τα χέρια. Μετά από λίγο, κατάλαβα πως τα χέρια μου ήταν εντελώς καλά. Εκείνη την ημέρα, έκανα πράγματα που δεν είχα μπορέσει ποτέ πριν να καταφέρω στη ζωή μου με τα χέρια μου, δουλειές, γράψιμο, σήκωμα βάρους. Αισθανόμουν ότι τα κέντρα του πόνου ήταν νεκρωμένα, σαν απονευρωμένα. Τηλεφώνησα στο γιατρό μου, θεοφοβούμενο άνθρωπο, του αφηγήθηκα το τι συνέβαινε και το τι αισθανόμουν, κι άκουσα με κατάπληξη να μου απαντά το εξής: "αμ εσένα ο Άγιος σε χειρούργησε. Όταν κάνουμε την επέμβαση που επρόκειτο εσύ να υποστείς, αναζητούμε αυτήν ακριβώς την αίσθηση της "απονεύρωσης" για να καταλάβουμε πως η εγχείριση ήταν πετυχημένη. Ο Άγιος σε χειρούργησε, και μάλιστα με 100% επιτυχία. Έμεινα εμβρόντητη, γιατί είχα συμβιβαστεί με το θέμα αυτό της υγείας μου κι είχα πάψει να το προσεύχομαι, αντ' αυτού είχα ζητήσει βοήθεια για τη φίλη μου. Αμέσως της τηλεφώνησα και της είπα πως αν ο Άγιος βοηθούσε κι εκείνη όπως και οι δύο πιστεύαμε, θα πηγαίναμε αμέσως στο μοναστήρι να ευχαριστήσουμε. Έτσι κι έγινε, κι αμέσως εκπληρώσαμε την επιθυμία μας να βρεθούμε κοντά του. 

Η ευλογία του Οσίου, όμως, δεν εξαντλήθηκε εκεί. Στις 24 Αυγούστου του 2012, ευρισκόμενη σε δημόσιο χώρο και ακουμπώντας απλά σ' ένα ψηλό σκαμπώ, λιποθύμησα όρθια, με αποτέλεσμα να πέσω αναίσθητη στο πάτωμα, κάνοντας ουσιαστικά βουτιά στο έδαφος. Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου, κατάλαβα πως το κεφάλι μου ήταν κομμένο, αδυνατούσα να σηκωθώ από το έδαφος και ο πόνος ήταν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω. Διαμετακομίστηκα σε γνωστό θεραπευτήριο, όπου και από κακή εκτίμηση του γιατρού που με παρέλαβε, υποβλήθηκα στο βασανιστήριο να ανασηκωθώ καθιστή και να μου κουνούν το κομμένο μου κεφάλι δεξιά και αριστερά, οπότε και άρχισα πλέον να αδυνατώ να υποφέρω τον πόνο. Από την πρώτη στιγμή της δυσκολίας αυτής, επικαλούμουν τη βοήθεια του Οσίου Δαυίδ, και παρ' όλες τις ταλαιπωρίες και την πολύωρη αναμονή μου στο έδαφος πριν με παραλάβει το ασθενοφόρο και τα όσα αφηγήθηκα για την αρχική εξέταση, αισθανόμουν μιαν απόλυτη γαλήνη στην ψυχή. Ήμουν ήρεμη, δεν φώναζα, δεν έκλαιγα, δεν παραπονούμουν, παρά το αβάσταχτο του πόνου, ΟΧΙ από δική μου δύναμη. Αφού ο γιατρός μου έκανε έντονη παρατήρηση που δεν συνεργάζομαι και δεν σηκώνομαι να με εξετάσει, με στέλνουν για αξονική, όπου διαπιστώνεται κάταγμα στον δεύτερο αυχενικό σπόνδυλο. Ακολούθησε μαγνητική, αλλά οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν. Με το υστέρημα της ψυχικής μου δύναμης, ακατάπαυστα επικαλούμουν τον Όσιο. Κατά τη διάρκεια της μαγνητικής, επειδή πλέον ένιωθα σχεδόν απτά την παρουσία του δίπλα μου, θυμάμαι τον εαυτό μου να του λέει: "τώρα επειδή θα κάνει θόρυβο ο τομογράφος και δεν θα σ' αισθάνομαι, θα έχω στο νού μου την εικόνα σου και θα ηρεμώ". Αυτό και έκανα, κι άρχισα να αισθάνομαι την ψυχή μου να φεύγει από το σώμα, και να γίνεται μια πάλη για να παραμείνω ζωντανή. Περίπου πέντε ώρες μετά το ατύχημα, βρέθηκα πια στο θάλαμο, με πόνους που ξεπερνούν κάθε περιγραφή, μέχρι την ώρα που άρχισαν να μου χορηγούν μορφίνη ακατάπαυστα μέχρι την ώρα της εξόδου μου. Παρά ταύτα, ο οργανισμός μου αντιδρούσε πάρα πολύ καλά στη νέα δεινή κατάστασή μου, και μετά από 36 ώρες είχα ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι για πρώτη φορά. Ο από παλιά θεράπων γιατρός μου ήρθε ως επισκέπτης στο νοσοκομείο πανικόβλητος όταν τον ενημέρωσα για το γεγονός, ο οποίος μου είπε πως μόνο οι απαγχονισμένοι και τα θύματα τροχαίων υφίστανται κάταγμα στον δεύτερο σπόνδυλο, το οποίο και είναι μοιραίο, κι ότι ζω από θαύμα. Αυτό το άκουσα πολλές φορές κι από πολλούς γιατρούς κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο, καθώς το κομμάτι του σπονδύλου που είχε σπάσει, αντί να μετακινηθεί και να τρυπήσει το νεύρο, είχε μείνει στη θέση του, απλά δημιουργώντας ένα χάσμα. Μία φίλη, που γνώριζε την αγάπη μου για τον Όσιο Δαυίδ, κρατώντας το ημερολόγιο στο χέρι, μου είπε: "ξέρω ποια μέρα θα βγεις από το νοσοκομείο. Θα βγεις την ημέρα της αποτομής της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, που ήταν προστάτης του Οσίου Δαυίδ, γιατί κι εσένα το κεφάλι σου είναι κομμένο!"

Ετσι κι έγινε. Επιστρέφοντας στο σπίτι, κάθε βράδυ αφαιρούσα τον κηδεμόνα που μου είχαν πει πως θα φοράω για τέσσερεις τουλάχιστον μήνες, και σταύρωνα τον αυχένα μου με το λαδάκι του Οσίου Δαυίδ, αισθανόμενη ακόμα την παρουσία του. Το τρίτο βράδυ ξέχασα να το πάρω πριν ξαπλώσω, κι ασυναίσθητα σηκώθηκα από την ύπτια θέση και ανακάθισα, πράγμα που ήταν αδύνατο να κάνω όσο το κάταγμα υπήρχε. Με βεβαιότητα γι' αυτό που είχε συμβεί, έβγαλα το κολάρο για λίγα δευτερόλεπτα, και κατάλαβα ότι ο αυχένας μου είχε "δέσει", ότι δεν ήταν πια σπασμένος. Σταυρώθηκα ξανά με το λαδάκι και αποκοιμήθηκα με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια. Την επόμενη μέρα τηλεφώνησα στο γιατρό μου, ο οποίος μου φώναξε πολύ, λέγοντάς μου πως δεν καταλαβαίνω πως έπρεπε να ήμουν νεκρή, νεκρή νεκρή και να μη διανοηθώ να βγάλω το κολάρο. Η πρώτη ακτινογραφία μετά από μία βδομάδα επιβεβαίωσε την επούλωση, και το κολάρο αφαιρέθηκε 40 μόλις μέρες από το ατύχημα. 

Όμως, ενώ το κάταγμα είχε αποκατασταθεί, το μυικό και κινητικό πρόβλημα παρέμενε και χρειάστηκαν πάρα πολλές φυσικοθεραπείες για να αποκτήσει ο αυχένας στοιχειώδη κίνηση. Πριν ένα περίπου μήνα, κάποια λάθος κίνηση προκάλεσε μια πάρα πολύ άσχημη υποτροπή, που επέφερε ανεκδιήγητο πόνο και αδυναμία να καθίσω ή να σταθώ. Έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη για να μπορώ να αντέχω τον πόνο που έφτανε μέχρι παράνοιας. Ο γιατρός μου ανήσυχος παρήγγειλε νέα μαγνητική και μου έδωσε κοκτέηλ ισχυρότατων παυσίπονων φαρμάκων μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα της εξέτασης. Με αποθάρρυνση διαπίστωσα πως τα ισχυρότατα φάρμακα που έπαιρνα δεν μου προσέφεραν τίποτε άλλο ει μη μόνον περίπου ένα δίωρο ελάχιστης ελάφρυνσης και πάρα πολλή κατατονία. Όμως, πάλι η κάρα του Οσίου μου Δαυίδ, βρέθηκε σε ιερό ναό της Αθήνας, για δύο μόνο μέρες. Με τεράστια δυσκολία οδήγησα ως εκεί. Γονάτισα και ακουμπώντας το κεφάλι μου το τόσο πονεμένο στην Αγία Κάρα του, αισθάνθηκα ένα υπέροχο ρεύμα δροσιάς, ανανέωσης, ζωής να διαπερνά όλο μου το κεφάλι. Βγαίνοντας από την εκκλησία, ο πόνος επιδεινώθηκε τόσο που δεν έχω καν ανάμνηση της διαδρομής επιστροφής στο σπίτι μου. Έπεσα αμέσως στο κρεβάτι κι έπεσα σε λήθαργο από τον πόνο και την κούραση. Το βράδυ, ξυπνούσα κάπου κάπου γιατί άκουγα το κεφάλι μου να τρίζει, όπως συνέβαινε στις φυσικοθεραπείες. Το επόμενο πρωί, ξύπνησα εντελώς απαλλαγμένη για πρώτη φορά από τις 24/8/2012 από τον πόνο, όπως και είμαι έκτοτε. Η μαγνητική μου, που έγινε δύο μέρες μετά το προσκύνημά μου στην Κάρα του Οσίου Δαυίδ, βγήκε πεντακάθαρη, την ώρα που ο γιατρός πιθανολογούσε ακόμα και για μετατραυματική επιληψία. Έκτοτε, κατ' εντολή του πνευματικού μου, διέκοψα οριστικά τις φυσικοθεραπείες, τα φάρμακα και τις εξετάσεις, και έλαβα την εντολή "ν' αφήσω τον Άγιο να κάνει τη δουλειά του"...

Ξέρω ότι σας κούρασα και να με συγχωρείτε, όμως ο Όσιος Δαυίδ, η αγάπη της καρδιάς μου, κι όλοι μας οι Άγιοι, και κυρίως ο Θεός μας, είναι ζωντανοί, είναι εδώ, κι εργάζονται ακατάπαυστα για τη σωτηρία μας, ο Θεός αποκαλύπτεται συνεχώς, όσο ανάξιοι και αν είμαστε, όσο κι αν εμείς παρακούμε το θέλημά Του. Ήθελα να μοιραστώ όλα αυτά μαζί σας προς τιμή και δόξα του Οσίου Δαυίδ, μιας και γνωρίζω πολύ καλά πως ΔΕΝ είμαι αντάξια της ευλογίας κι εύχομαι κάθε μέρα της ζωής μου να εξακολουθήσω να θυμάμαι τις ευεργεσίες του Θεού μας.

Σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας για τις αμέτρητες ώρες συντροφιάς στο κρεβάτι του πόνου μα και σε όλο μου το 24ωρο. Ο Θεός να ευλογεί και με τα δυο Του χέρια το έργο σας. Σας έχουμε ανάγκη.


Με πολλή εν Χριστώ αγάπη,
Ε. Κ.
 ΠΗΓΗ http://opougis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8.html#more

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ... ΣΤΟΝ ΜΟΛΙΣ 15 ΜΗΝΩΝ ΜΙΚΡΟ ΓΙΑΝΝΑΚΗ, ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΖΩΗΣ

Στις 25 Φεβρουαρίου 1996 ήρθαν στη Μονή ο κ.Στυλιανός και η σύζυγος του κ.Ειρήνη Ραπτάκη, γονείς τεσσάρων παιδιών από το Ηράκλειο Κρήτης, βαστάζοντας στην αγκαλιά τους τον μικρό Ιωάννη 17 μηνών και φανερά συγκινημένοι ανέφεραν ενώπιον πολλών προσκυνητών:

Τις παραμονές Χριστουγέννων 1995 ο μικρός μας Γιάννης είχε παρουσιάσει βρογχίτιδα. Τότε βράσαμε νερό σε μία κατσαρόλα, ώστε με τους υδρατμούς που έβγαιναν να απελευθερωθεί η αναπνοή του. Κάποια στιγμή δυστυχώς η κατσαρόλα έπεσε και το καυτο νερό χύθηκε επανω στο παιδάκι, με αποτέλεσμα να πάθει εγκαύματα σε όλη σχεδόν την επιφάνεια του σώματος του. Το μεταφέραμε αμέσως στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ηρακλείου Κρήτης, απ`όπου όμως λόγω της σοβαρότητας του περιστατικού, μας έστειλαν επειγόντως με Στρατιωτικό αεροπλάνο C130 στην Αθήνα, στο νοσοκομείο “Παίδων”.

Εκεί οι γιατροί βάλανε το παιδί στην εντατική και μας είπαν ότι υπάρχει πιθανότητα 10% να ζήσει και αν θα ζούσε θα παρουσιαζε κάποιο πρόβλημα είτε στα μάτια, είτε στο συκώτι, είτε στον εγκέφαλο.
Στις 29 Δεκεμβρίου 1995 είδαμε στο Νοσοκομείο μια μητέρα ενός άλλου παιδιού να διαβάζει ένα βιβλίο με το βίο και τα θαύματα του Οσίου Δαβίδ. Εμείς πρώτη φορά ακούγαμε για τον Όσιο Δαβίδ και της ζητήσαμε το βιβλίο να διαβάσουμε. Όταν διαβάζοντας είδαμε ότι είναι πολύ θαυματουργός Άγιος, σκεφτήκαμε και τηλεφωνήσαμε στο Μοναστήρι Του και παρακαλέσαμε τους πατέρες μία παράκληση, μία προσευχή στον Άγιο για το παιδί μας.

Το βράδυ εκείνης της ημέρας είδα μέσα στο νοσοκομείο ένα πολύ ζωντανό όνειρο...
Είδα κάποιον από τους πατέρες της Μονής, ο οποίος κρατούσε στα χέρια του ένα τεμάχιο από τα Άγια λέιψανα του Οσίου Δαβίδ και με ρώτησε αν θέλω να σταυρώσει το παιδί μου. Τον παρακάλεσα με πολύ σεβασμό και λαχτάρα να τον σταυρώσει, εκείνος πράγματι το σταύρωσε και έγινε άφαντος.

Και πράγματι από τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας το καμμένο δέρμα του παιδιού άρχισε να πέφτει από πάνω του σαν λέπια και η επιδερμίδα του ανανεώθηκε πολύ σύντομα. Οι υψηλοί πυρετοί έπεσαν και η βρογχίτιδα που είχε το παιδί θεραπεύτηκε.
Ο διευθυντής και οι γιατροί στο νοσοκομείο, απορούσαν πως είναι δυνατό τόσα χρόνια επιστήμονες, να έχουνε κάνει τόσο λάθος σχετικά με την πορεία της υγείας του παιδιου! Η χάρις του Θεού ήταν που επενέβη και άλλαξαν τα πράγματα.
Με τις πρεσβείες του Οσίου Δαβίδ αλλά και του Αγίου Νεκταρίου, τους οποίους είχαμε παρακαλέσει, ο θεός έδωσε θεραπεία.

Και μεις για να ευχαριστήσουμε το Θεό και να τιμήσουμε τον Άγιο Δαβίδ θα αγωνισθούμε παρά τις φτωχιές μας οικονομικές δυνατότητες, να κτίσουμε Ναό προς τιμήν του Αγίου στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Από το βιβλίο “ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ, Ο ΓΈΡΩΝ, Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ, Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ”

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Είδαμε τον Άγιο με τα μάτια μας να μας ευλογεί"

Είδαμε τον Άγιο με τα μάτια μας να μας ευλογεί"

Ζωντανές μαρτυρίες και εμφανίσεις του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία


Με βαθειά συγκίνηση θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαβίδ. Την εποχή εκείνη ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά, ένα πανέμορφο χωριό της Β. Ευβοίας, ορεινό με θέα το γαλάζιο Αιγαίο. Εκείνη την περίοδο υπηρετούσα ως ψάλτης στο αναλόγιο των ενοριών στη Κούλουρη και Μαρούλη, δύο γειτονικά μικρά χωριά με ξεχωριστή και αυτά ζωντάνια και ομορφιά.


Στις 31 Οκτωβρίου 1960 είχαμε αποφασίσει με την σύζυγό μου να πάμε στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ για να προσευχηθούμε επειδή την άλλη ημέρα ήταν η γιορτή του Αγίου. Η μετάβαση τότε γινόταν ή με τα ζώα ή με τα πόδια.


Αιφνιδίως όμως το κοριτσάκι μας, αρρώστησε γεγονός που συνέβαλε στη ματαίωση του προσκυνήματος μας. Αν και κατά τη διάρκεια της νύχτας συνήλθε εν τούτοις η αναχώρηση μας για το μοναστήρι αναβλήθηκε.


Στις 5 Δεκεμβρίου 1960, την παραμονή του Αγίου Νικολάου ξεκινήσαμε να πραγματοποιήσουμε το προσκύνημά μας. Στο μοναστήρι συναντήσαμε και άλλους 30 περίπου προσκυνητές από ένα κεντρικό χωριό της Ευβοίας, την Αγία Άννα. Στην Ιερά Μονή βρισκόταν ως προσκυνητής και ο σημερινός ηγούμενος της Μονής π. Κύριλλος, λαϊκός τότε με την μητέρα του, εκμεταλλευόμενος την άδεια του από το στρατό, όπου υπηρετούσε. Κατά τον Εσπερινό που τελέστηκε από τον πατέρα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον πατέρα Γρηγόριο (που σήμερα βρίσκεται στην Αλόννησο), οι προσκυνητές από την Αγία Άννα μας πληροφόρησαν ότι μαζί τους είναι και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Γυμνασίου που συνομιλεί με τον Άγιο.


Η πρώτη επικοινωνία του έγινε στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου είχαν μεταφερθεί τα ιερά λείψανα του Οσίου Δαβίδ. Το δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ και αυθόρμητα άρχισε διάλογο μαζί του. Αυτό επαναλήφθηκε και στο μοναστήρι του Οσίου. Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη. Παρακολουθούσαμε το διάλογο και από τις απαντήσεις συμπεραίναμε τι έλεγε στη μικρή ο Όσιος Δαυίδ. Σημειωτέον πως δεν βλέπαμε ούτε ακούγαμε την φωνή του Αγίου.


Αξέχαστος ο διάλογος του Αγίου


Παραθέτω ορισμένα τμήματα από τον καταπληκτικό αυτό διάλογο που ειλικρινά σημάδεψε από τότε τη ζωή μας:


Ο Άγιος είπε, «Ο καθηγητής σου Μαντζ… είναι αμαρτωλός». «Όχι Όσιε, είναι πολύ καλός» του απάντησε η κοπελίτσα. «Ναι, θα ’ρθει μια μέρα που θα μετανοήσει και στο κήρυγμά του θα πιστέψουν δύο χιλιάδες άνθρωποι» συμπλήρωσε ο Άγιος Δαυίδ.
Σε η ερώτηση του Αγίου, αν επιθυμεί να δει την κόλαση, η απάντηση του κοριτσιού ήταν καταφατική. «Ναι, θα ήθελα να δω την κόλαση και τους κολασμένους», (εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι το κορίτσι καθόταν και βρισκόταν σε κατάσταση έκστασης). Αμέσως τότε βρέθηκαν στην κόλαση. Η κοπελιά τρόμαξε μ’ αυτά που αντίκρισε και ξεφώνησε: «Πάρε με Άγιε από εδώ, γιατί δεν αντέχω να βλέπω». Ρώτησε όμως τον Άγιο να εξηγήσει για μια φρικτή εικόνα που αντίκρισε. «Γιατί αυτή η γυναίκα τρώει το παιδί της;» «Επειδή το γέννησε και το σκότωσε, για αυτό το τρώει;» απάντησε ο Όσιος Δαυίδ. Τότε ξανά παρακάλεσε τον Άγιο να φύγουν, διότι δεν άντεχε να βλέπει άλλο το φρικτό εκείνο θέαμα. Από τους μορφασμούς του προσώπου του κατανοούσες τη φρίκη που έβλεπε.
Όσιος Δαυίδ : «Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του παραδείσου»;


«Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της μικρής. Αμέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο.
Κοπελίτσα: «Όσιε, τι λαμπρός που είναι ο Ήλιος εδώ και τι ωραία τριαντάφυλλα; Όσιε, γιατί τα τριαντάφυλλα είναι άλλα ανοιγμένα, άλλα μισοανοιγμένα και άλλα κλειστά»;
Όσιος Δαυίδ: «Τα ανοιγμένα είναι οι καθαρές ψυχές των χριστιανών, τα μισοανοιγμένα όχι και τόσο καθαρές και τα κλειστά οι άπιστες».


Κοπελίτσα: «Όσιε αυτοί με τα λευκά φτερά γιατί σκουπίζουν τους δρόμους»;
Όσιος Δαυίδ: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόμους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν μαζί μας και τ’ άκουγε αυτά).
Κοπελίτσα: «Και θα ’ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου;


«Θα αργήσει πολύ γιατί πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο». Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει με ένα λευκό μαντήλι τα δάκρυά του.


Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας ήλθε ένα λεωφορείο με 25 περίπου επιβάτες. Εισήλθαν στον Ιερό Ναό. Η ησυχία που επικρατούσε τους ώθησε την περιέργεια. Τι συμβαίνει, μας ρώτησαν. Τους εξηγήσαμε πως ζούμε ένα θαύμα. Παρακολουθούμε μια συζήτηση του κοριτσιού με τον Άγιο Δαυίδ. Γέλασαν ειρωνικά και μας χλεύασαν.


Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σταμάτησε η συνομιλία του κοριτσιού με τον Άγιο. Με απορία η κοπελίτσα απευθυνόμενη στον Άγιο ρωτά: «Όσιε, γιατί φεύγεις; μήπως οι ψυχές των χριστιανών δεν είναι καθαρές»;


«Το πούλμαν που ήλθε τώρα με τα 25 άτομα είναι όλοι άθεοι; εκτός από μια γερόντισσα 85 περίπου ετών, η οποία είναι πολύ πιστή και χάριν αυτής της ψυχής έφτασε εδώ το πούλμαν; Τι είπες Άγιε; στο πούλμαν υπάρχει και ένας Αθηναίος ψηλός και άκληρος που έχει ένα σκυλί που το ταΐζει καλύτερα από το παιδί του, ενώ πολλοί φτωχοί που έπεσαν στα χέρια του τους πέταξε στους δρόμους»; (τα λόγια τούτα του Αγίου συμπεραίνουμε από τις ερωτήσεις της κοπελίτσας.


Ο άνθρωπος που περιέγραψε η κοπελιά κατά σύμπτωση με πλησίασε και με ρώτησε: «Κύριε, τι είναι εδώ που ήλθαμε»; Είναι το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, του είπα. «Μα αυτά που είπε το κορίτσι, αυτός που περιέγραψε είμαι εγώ. Πού ξέρει αυτό για μένα»;
Την στιγμή εκείνη πήρε την γυναίκα του και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Αγίου λέγοντας: «Άγνωστε Άγιε, δεν σε ξέρω ποιος είσαι, αλλά σ’ ευχαριστώ που μέσα σ’ αυτή την ερημιά βρήκα τον Θεό μου».


Τότε το κοριτσάκι απευθυνόμενη προς αυτούς που είχαν εισέλθει στον Ιερό Ναό είπε: «Σας παρακαλώ, όσοι έχουν βαριά την συνείδησή τους ας βγουν έξω, διότι ο Άγιος δεν θέλει να τους βλέπει».


Οι επιβάτες του πούλμαν αναχώρησαν αφού δεν είχαν σκοπό και να μείνουν άλλο.

Μόλις έφυγαν άρχισε πάλι η συζήτηση με τον Άγιο. Ήταν πλέον περασμένα μεσάνυχτα. «Μη φεύγεις Όσιε, δεν κουράσθηκα» είπε η κοπελίτσα και αμέσως συμπλήρωσε: «Α! θα ’ρθεις στις 3.00 η ώρα και θα κάνεις και θαύμα»; Στη συνέχεια έτριψε τα μάτια του και απευθυνόμενη στη φίλη της που στεκόταν δίπλα της είπε: «Κοιμήθηκα»; «Ναι, σε είχε πάρει ο ύπνος» απάντησε εκείνη. «Συγχώρεσέ με Άγιε, ήλθα να σε προσκυνήσω και κοιμήθηκα» μονολόγησε. Τότε πράγματι καταλάβαμε ότι αυτά που προηγήθηκαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τα αγνοούσε.


Εμείς όμως με αγωνία περιμέναμε το θαύμα στις 3.00 π.μ. που είχε προαναγγείλει ο Άγιος. Ήταν 2:45 π.μ όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό.


Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;


Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι. Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει. Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα. Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο.


Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου.


Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε το κοριτσάκι φωνάζει δυνατά: «Παναγιά μου! Χριστέ μου! περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος». Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.


Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε.


Μέσα σε όλα αυτά οφείλω να σας διηγηθώ και ένα εξίσου σοβαρό περιστατικό που συνέβη στη σύζυγό μου την βραδιά εκείνη. Κρατούσε το μικρό μας κοριτσάκι στην αγκαλιά της όλη την νύχτα χωρίς να αισθάνεται κούραση. Σε μια στιγμή όμως που προσπαθούσε να δει καλύτερα, αισθάνθηκε ότι το μικρό έγινε φοβερά βαρύ. Προσπάθησε να αφήσει κάτω το μικρό αλλά εκείνο παρέμεινε στην αγκαλιά της χωρίς ωστόσο η ίδια να το κρατά.


Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του. «Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία».


Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο. «Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε»; «Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω». Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.
Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.


Συντάκτης: π. Σταύρος Αναγνώστου εφημέριος Ιστιαίας Ευβοίας
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας (ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2005)

ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ


Θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω δύο θαύματα (σημεία) που έγιναν σε εμένα κάποια χρόνια πριν από τον Όσιο γέροντα Ιάκωβο και τον Όσιο Δαυίδ 1) Το 1996 ξαφνικά με έπιασαν μανιώδεις φοβίες και έντονες σκέψεις απογοήτευσης και αυτοκτονίας. Τότε ήμουν φοιτητής στην Αθήνα και έμενα μόνος μου στην Καλλιθέα. Τα βράδια φοβόμουν να κοιμηθώ μόνος μου και όταν έφτανε αυτή η ώρα έτρεμα. Περιττό να σας πω ότι δεν κοιμόμουν παρά μόνο λίγες -ελάχιστες ώρες. Μάλιστα μια φορά έκανα γύρω στα 3 βράδια να κοιμηθώ. Όλη τη μέρα ήμουν εξαντλημένος. Μόλις έκλεινα το φως να κοιμηθώ, είχα έντονες σκέψεις στο μυαλό του τύπου "να, τώρα πεθαίνεις...το επόμενο δευτερόλεπτο θα είσαι νεκρός...,να, να τώρα αμέσως..."με αποτέλεσμα να νοιώθω φρίκη! Φυσικά όλη αυτή τη κατάσταση την είχα κρύψει από τους γονείς μου. Η όλη κατάσταση είχε επίπτωση και στην επίδοση μου ως φοιτητής. Μάλιστα είχε φτάσει το 1998, ήμουνα στο 3 έτος (2ο εξάμηνο) και είχα περάσει μόνο 14 μαθήματα (οι σπουδές στη σχολή διαρκούν τουλάχιστον 4 έτη). Έτσι είχαν τα πράγματα ώσπου ένα βράδυ του 1998, ξαπλωμένος και προσπαθώντας να κοιμηθώ αλλά μη μπορώντας λόγω των κακών λογισμών, πετάγομαι από το κρεβάτι, γονατίζω και λέω με κραυγή "Γέροντα Ιάκωβε, όσιε Δαυίδ, βοηθήστε με, δεν αντέχω άλλο". Μόλις κοιμήθηκα, βλέπω έναν γέροντα καθισμένο, το πρόσωπο δεν το έβλεπα, κάτι σαν σύννεφο το σκέπαζε, αλλά έβλεπα την μακριά γενειάδα που κρατούσε ένα κουτί και μου λέει: "Προσκύνησε την κάρα του Οσίου" και εγώ την ασπάστηκα. Μετά είδα ότι η κάρα του Οσίου Δαυίδ βρέθηκε στα έδρανα του Πανεπιστημίου. Απο τότε είχα μια συνεχή βελτίωση (δε λείψανε βέβαια κατά καιρούς οι φοβίες αυτές αλλά με μικρότερη ένταση, σήμερα δε είμαι δόξα τω Θεώ χωρίς φοβίες) αλλά τελικά τελείωσα και τη σχολή στα 4 χρόνια σε σημείο που οι φίλοι μου απορούσαν. Αλλά και εγώ δεν έκανα καμία ιδιαίτερη προσπάθεια στο διάβασμα. 2) Πάνω στην βιβλιοθήκη μου είχα μια μικρή εικονίτσα του Οσίου Δαυίδ από το μοναστήρι του. Το 1998,τον Ιούνιο, μετακόμισα από την Καλλθέα και πήγα σε άλλη περιοχή της Αθήνας. Όταν έψαξα να βρω το εικονάκι δεν το έβρισκα, κατά καιρούς έψαχνα αλλά δεν το έβρισκα. Κάποια μέρα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και σε σημείο που είχα ξαναψάξει (δεν είμαι και 100% για αυτό) το βρήκα. Αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν 1 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου!!! ΠΗΓΗ....http://clubs.pathfinder.gr/pavmaria/647284?forum=68842&read=1

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΨΕΛΝΕΙ


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ


ͅΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
ο γλυκός, άγιος γέροντας της Εύβοιας

   Στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του γέροντος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας, φτάνεις μέσα από μια μοναδική διαδρομή τυλιγμένη με ολοκάθαρο ζωογόνο οξυγόνο και δυνατό γαλάζιο πινέλο του ουρανού, ανάμεσα από πυκνά πεύκα, μικρολίβαδα και αγριολούλουδα, ένα παραδεισένιο τοπίο, που σε γεμίζει δέος για τον έξοχο Δημιουργό του!
   Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη περίμενε πάντα μέσα! Το τρεχούμενο και άφθονο κρυστάλλινο Αγιονέρι, που ανάβλυσε με θαύμα του Οσίου Δαυίδ, ο πανέμορφος πέτρινος Ιερός Ναός, η εικόνα του επιβλητικού Οσίου με τα πλήθος ευχαριστήρια τάματα ιάσεων, ο τάφος του αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη και ιδίως το καλοσυνάτο και γλυκό χαμόγελο του μέχρι πρότινος ηγουμένου Γέροντα Κυρίλλου, που κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου 2012 μ.Χ.



ΤΟ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ
   Είχα φτάσει από μακριά, φορτωμένος προβλήματα και ερωτήματα στη Μονή. Μου είχαν πει να ζητήσω το γέροντα Κύριλλο, για τον οποίο πρώτη φορά είχα ακούσει και ποτέ δεν είχα δει μέχρι εκείνη την ώρα…

   Μπήκα στο Ναό και προσκύνησα και αναπάντεχα σαν καλός άγγελος βρέθηκε πλάι μου ο γέροντας. Ταπεινός, απίστευτα φιλικός και πράος! Με το γλυκό του χαμόγελο, πριν προφτάσω να πω οτιδήποτε, με πήρε παράμερα στα στασίδια και μου είπε με το «ν» και με το «σίγμα» αυτό που με απασχολούσε και πιο ακριβώς ήταν το θέλημα του Θεού για να το κάνω!

   Εκείνη την ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει! Μα μόλις ανακουφισμένος και ανάλαφρος βγήκα από το Μοναστήρι σαν να πετούσα, τότε κατάλαβα το θαύμαστό γεγονός! Ο γέροντας Κύριλλος είχε το διορατικό χάρισμα του Θεού. Έβλεπε μέσα, αλλά και πιο βαθιά από το μέσα, φτάνοντας στην αιτία ιδίως την πνευματική αιτία που προκαλούσε μια κατάσταση… Γιατί σε μια στιγμή, αφού μου είχε εξηγήσει τα πάντα από μόνος του – εγώ κουνούσα μόνο συγκαταβατικά το κεφάλι – με κοίταξε αυτή τη φορά πίσω από τα γυαλιά του, με μια ματιά που θα μου μείνει αξέχαστη, προσδιορίζοντάς μου με ακρίβεια και πολύ διάκριση την πνευματική αιτία της δικής μου τότε ακαταστασίας, από κάτι που είχε γίνει πολλά χρόνια πριν! Έτσι με έλεγξε μεν με πολύ αγάπη αλλά και ευστοχία και αποτελεσματικότητα, γιατί θεράπευσε απευθείας και την αιτία και ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα!

  Όσο απομακρυνόμουν από το Μοναστήρι, τόσο το συνειδητοποιούσα και έμενα έκθαμβος! Όταν μάλιστα έφτασα στη γραφική Λίμνη Ευβοίας, όπου και η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς που έσωσε το χωριό από ολοκαύτωμα των Γερμανών, τότε πια είχα έρθει σε πλήρη συνειδητοποίηση! Ρώτησα αμέσως τότε τη γυναίκα μου, μην τυχόν είχε πάει ποτέ, μην τυχόν είχε πάρει εκείνη ποτέ τηλέφωνο στο Γέροντα και του είχε πει τι με βασάνιζε! Και όμως πως ήταν δυνατόν, αφού ούτε και εκείνη τον γνώριζε, ούτε το Μοναστήρι είχε δει ποτέ σαν νεοφερμένη τότε, ούτε το τηλέφωνο ήξερε, ούτε το να βρεις και να μιλήσεις τον γέροντα στο τηλέφωνο ήταν εύκολο πράγμα! Και εγώ το ότι τον είδα, ήταν από μόνο του θαυμαστό!

   «Ναι σου λέω, ξαναείπα στη σύζυγό μου, μου τα είπε όλα, ό,τι με βασάνιζε, ό,τι με απασχολούσε, χωρίς να προλάβω να βγάλω λέξη»!
   «Πω, πω, πω», έκανε έκπληκτη η γυναίκα μου και ζήτησε να την πάω το γρηγορότερο στη Μονή, να πάρει την ευχή του Γέροντα Κύριλλου, όπως και έγινε!



«ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΜΥΓΕΣ ΠΙΑΝΕΙΣ»
   Πήγαμε λοιπόν πάλι και μας δέχτηκε εκεί μέσα στον αγαπημένο μας πια Ναό του Μοναστηριού, με τόση αγάπη, με τόση γλυκύτητα, λες και ήταν πατέρας μας, λες και μας γνώριζε από χρόνια! Πράγματι ομόρφυνε τη ζωή μας! Έλυσε εκείνο που μας απασχολούσε και έφερε τέτοια ανακούφιση στις καρδιές μας, μόνο και με την παρουσία του δίπλα μας!

   Μας σταύρωσε με την θαυματουργή κάρα του Οσίου Δαυίδ και συχνά μας έλεγε:
   «Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»! Θέλοντας να τονίσει πως ο καλός τρόπος και η καλή συμπεριφορά φέρνει καλύτερα αποτελέσματα ακόμα και με τους πιο δύστροπους ή δύσκολους ή νευρικούς ανθρώπους. Κάτι το οποίο θα το καταλάβαινα πολλές φορές αργότερα…
   Και πάλι:
   «Το κακό δε χτυπιέται με το κακό. Το κακό μόνο με το καλό νικιέται! Να το θυμάστε αυτό»…



Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ
   Κόντευε να τελειώσει η θητεία μου στην Εύβοια, όταν ξέσπασε μια κρίση με τον Γενικό Διευθυντή της Υπηρεσίας στο νησί, ο οποίος είχε έναν ολίγο αυταρχικό τρόπο διοίκησης κλείνοντας με ευκολία τοπικά τμήματα και μετακινώντας προφορικά υπαλλήλους με ξαφνικές αποσπάσεις προκαλώντας σοβαρά προβλήματα και στο προσωπικό, αλλά και στα ίδια τα χωριά και τους κατοίκους, που μου συμπαραστάθηκαν από την πρώτη στιγμή, με διαμαρτυρίες και ανακοινώσεις και στις τοπικές εφημερίδες… Ο Γενικός όμως ήταν συνηθισμένος να κάνει το δικό του και να μη λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Ήμουν πλέον υπ΄ ατμόν και υπό απόλυση, όπως εμμέσως ήδη μου ανακοινωνόταν και καταλάβαινα πια πολύ καλά πόσο σοβαρά είχαν γίνει τα πράγματα… Θυμήθηκα τότε τα λόγια του γέροντα Κυρίλλου: «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»… Αλλά το μέλι το είχα ξεχάσει και η «μύγα» θα μ’ έτρωγε…
   Πήρα τότε το αυτοκίνητο και ξεκίνησα αμέσως για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ. Και ευτυχώς ο Γέροντας ήταν πάλι εκεί στον εσπερινό, στον τόσο πια οικείο και απαραίτητο μου ευλογημένο Ναό.
   - Γέροντα, αυτό κι αυτό του είπα… Φταίω και εγώ βέβαια, γιατί μίλησα λίγο απότομα και φούντωσε…
   - Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις… έκανε με νόημα ο γέροντας, θυμίζοντάς μου τα σοφά λόγια που δεν τα είχα κάνει πράξη, αν και μου τα είχε πει από την πρώτη φορά, σαν να ήξερε
   -Έχετε δίκιο γέροντα, απάντησα κουνώντας το κεφάλι με απόγνωση…Έπρεπε να προσέξω περισσότερο, αλλά τώρα θα με απολύσουν…
   - Ποιος, ο τάδε είναι; με ρώτησε.
   - Αυτός γέροντα, είπα.
   - Μια φορά για ώρες τον περίμενα έξω από το γραφείο του…
   - Εσείς;…
   - Ναι, είχε κλείσει άλλο ένα τμήμα σε ένα χωριό και πήγα να τον παρακαλέσω για λογαριασμό του κόσμου …
   - Κι εγώ τι έπρεπε να κάνω;
   - Έπρεπε να του πεις «ελάτε τώρα κύριε τάδε, εσείς που είστε τόσο καλός και τόσο σας εκτιμούμε όλοι… δεν θα μας το κάνετε αυτό και θα αφήσετε να λειτουργήσει το τμήμα…Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις…
   - Έχετε δίκιο γέροντα… Αλλά τώρα τι θα κάνω; Θα με απολύσουν από ώρα σε ώρα…
   - Μη φοβάσαι, πρόσθεσε. Όλα θα πάνε καλά…

   Μια μεγάλη ανακούφιση ήρθε τότε στην ψυχή μου και γαλήνεψα… Τώρα η υπόθεσή μου θα ήταν στο κομποσκοίνι του Γέροντα Κύριλλου και στους φίλους του, τον Όσιο Δαυίδ, τον Γέροντα Ιάκωβο και τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο…
   Και πράγματι, η φουρτούνα κόπασε έξαφνα… Και δεν με ενόχλησε ποτέ ξανά ο Γενικός… Ο θυμός και οι απειλές του, η αποφασισμένη απόλυσή μου, σβήστηκαν με μιας! Ήταν πραγματικό θαύμα…
   Αλλά θαύμα ήταν και αυτό που έγινε μέσα μου… Και το Πάσχα - για να ξαλαφρώσω και τη συνείδησή μου - έστειλα και μια ευχητήρια κάρτα στον Γενικό με λίγα συμβολικά λόγια, δίνοντάς του με καλό τρόπο να καταλάβει ότι τότε είχα κάνει απλά, ό,τι θα έκανε και εκείνος στη θέση μου …
   Μετά μάλιστα από καιρό, μια εργασία μου, επιλέχθηκε πρώτη ανάμεσα από όλο τον νομό, από τη …Γενική Διεύθυνση…
   Γιατί πράγματι, όπως μου έμαθε ο Γέροντας Κύριλλος, «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»…



Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ
   Εκείνον τον καιρό το Μοναστήρι ετοιμαζόταν να αγιογραφήσει ολόκληρο τον Ιερό Ναό και το μάθαμε από τον πάτερ-Γαβριήλ, το δεξί χέρι του Γέροντα και σημερινό πλέον Ηγούμενο… Αποφασίσαμε με τη σύζυγο να κάνουμε τότε και εμείς την εικόνα του Οσίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, τον οποίο ευλαβούμασταν πολύ, καθώς ήταν ο Όσιος που έκανε τον σαλό, τον τρελό για αγάπη του Χριστού στην Κωνσταντινούπολη και είχε αξιωθεί να δει την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, οφθαλμοφανώς, σε αγρυπνία, μέσα στον Ναό των Βλαχερνών, αλλά και αξιώθηκε να του δείξει ο Θεός τον ίδιο τον Παράδεισο! Επιπρόσθετα ο Θεός του είχε αποκαλύψει τα μέλλοντα σχετικά με την Πόλη και τον Αντίχριστο, με πολλές λεπτομέρειες με όλα όσα θα συμβούν κατά τόπους και την ανάληψη ακόμη του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος και εμποδίζει τον ερχομό του εχθρού…Πρόκειται για ένα βιβλίο-οδηγό επιβίωσης στο πλέον τόσο κοντινό, αυριανό πια μέλλον, που δεν πρέπει να λείπει από κανένα χέρι…
   Όταν μετά από μήνες άρχισαν οι αγιογραφήσεις, το ανέφερα στον Γέροντα Κύριλλο, καθώς συζητούσαμε μόνοι στην αυλή και τότε σταμάτησε και μου είπε:
- Ξέρεις ότι χειροτονήθηκα την ημέρα της εορτής του; (σ.σ. 28 Μαΐου 1971)
  - Στην εορτή του Οσίου Ανδρέα;
  - Ναι…μου είπε και συνέχισε: Κάποτε αναρωτιόμουν τι θέση να έχει στον ουρανό ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός… Και μια φωνή μου απάντησε στον ύπνο μου «Καθηγητής εστί»!
  - Πω, πω γέροντα! «Καθηγητής»;
  - Ναι… «Καθηγητής»!



«ΨΟΦΙΑ ΣΚΥΛΙΑ»
   Σε μια άλλη κουβέντα πάνω, εκφράζοντάς του την ευγνωμοσύνη μου για την τόσο πολύτιμη και καθοριστική βοήθειά του σε διάφορες στιγμές της ζωής μου στην Εύβοια, ξεχειλίζοντας από ταπείνωση, είπε:
   «Ε, εμείς ψόφια σκυλιά είμαστε»!...
   Ναι, αυτός ο άγιος γλυκός, πράος, καλοσυνάτος και τόσο φιλικός και προσιτός γέροντας, γεμάτος απλότητα, είχε την μεγάλη αρετή της ταπείνωσης, που είναι η βάση της αγιότητας και χαρακτήριζε τον εαυτό του με τη φράση «ψόφια σκυλιά»…
   Ενώ εμείς, οι αμαθείς και περήφανοι, οι πάντα έτοιμοι για φασαρίες και έριδες, για εγωισμούς και συγκρούσεις, εμείς είμαστε «κάποιοι», είμαστε τελικά τα «λυσσασμένα σκυλιά»… Και εκείνος τα «ψόφια σκυλιά»!...
   Κι ας άκουγα στο χωριό, από τους ίδιους τους ανθρώπους, τόσες και τόσες ιστορίες με θαύματα που τους έγιναν με την ευχή του! Επειδή σε κάθε δύσκολη περίσταση, στον Γέροντα Κύριλλο έτρεχαν… Γιατί «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού»…



ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ
   Συμβούλευε ο Γέροντας Κύριλλος:
·      Τα ανδρόγυνα πρέπει να είναι μαζί. Σε όλες τις μεταθέσεις πρέπει και η γυναίκα να έρχεται με τον άνδρα. Γιατί όταν ο άνδρας έχει τη γυναίκα του δεν κινδυνεύει… Ο Θεός θέλει τα ανδρόγυνα να είναι μαζί. Όχι χώρια!
·      Να μη βάζετε άλλες γυναίκες στο αυτοκίνητο. Ποτέ να μην είσαστε με μια άλλη γυναίκα μόνοι στο αυτοκίνητο. Ποτέ!
·      Μην κάνετε στους άλλους ή τις άλλες, ό,τι δεν θα θέλατε να κάνουν και οι άλλοι μεθαύριο στα παιδιά σας!



Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟ
   Το πώς κλήθηκε στο Μοναστήρι από τον ίδιο τον Όσιο Δαυίδ ο Γέροντας Κύριλλος, κοσμικός όντας ακόμη τότε, μας το παραθέτει μια μαρτυρία του π. Σταύρου Αναγνώστου, εφημερίου Ιστιαίας Ευβοίας, στην εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», Ιούνιος 2005, που διηγείται πως στις 5 Δεκεμβρίου 1960, παραμονή του Αγίου Νικολάου, όντας ψάλτης στα χωριά Κούλουρη και Μαρούλη Ευβοίας (σ.σ. σημερινά Κούλουρος και Μαρούλι), ξεκίνησε με τη σύζυγό του και το κοριτσάκι τους για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ.
   Στο Μοναστήρι συνάντησαν και άλλους προσκυνητές και ανάμεσά τους τον Γέροντα Κύριλλο, που είχε έρθει τότε μαζί με τη μητέρα του, εκμεταλλευόμενος μια άδεια που είχε από τον στρατό, όπου και υπηρετούσε τότε.

   «Ήταν 2:45 π.μ. – διηγείται για εκείνη τη νύχτα ο π. Σταύρος - όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό. 
   Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο; 
   Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι! Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει! Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα! Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο!
   Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου! 
   Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε, το κοριτσάκι (σ.σ. ένα κοριτσάκι από το χωριό Αγία Άννα που της φανερωνόταν ο Όσιος) φωνάζει δυνατά:
   - Παναγιά μου! Χριστέ μου! Περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος! Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα. 
   Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε…
   Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του!
   - Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία” (σ.σ. είπε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης). 

   Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο. 
   - Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε;
   - Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω;
   Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.
   Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους. 



ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ
   Και συμπληρώνουμε εμείς, τώρα που ο άγιος Γέροντάς μας Κύριλλος, είναι μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο στον ουρανό, να μην μας ξεχάσουν όλους μας και να είναι πλάι στον καθέναν μας αδιάλειπτα, όπως ήταν και εδώ στον κόσμο και καλύτερα πλέον, καθώς δεν υπάρχει πια το εμπόδιο των αναγκών και ασθενειών του σώματος…
   Να γίνουν φρουροί των παιδιών μας, παρακαλώντας τον Θεό να τα δώσει ευσέβεια και πίστη… Γιατί σε αυτά βρίσκει ανάπαυση, αγαλλίαση και προορισμό η ψυχή του ανθρώπου, αλλά και μέλλον η Πατρίδα…
  
   Γέροντα Κύριλλε, γλυκές μας Γέροντα, καλέ μας και στοργικέ μας, σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για κάθε βοήθεια, κάθε προσευχή, κάθε ευχή σου! Διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη»!
   Δόξα στον Τριαδικό Θεό που στόλισε τις ημέρες και τη ζωή μας, με ένα τόσο καλό και άγιο παιδί Του! Με τον αγιασμένο Γέροντα Κύριλλο!
  
   Γέροντα Κύριλλε, πρέσβευε υπέρ ημών!

   Την ευχή του να έχουμε! Αμήν!




Γέροντας Ιάκωβος - Είπε ο Γέροντας...

Γέροντας Ιάκωβος - Είπε ο Γέροντας...

undefined

Είπε ο Γέροντας:
- Ένας άνθρωπος ρώτησε. «Εφ' όσο ο πατήρ Ιάκωβος αγαπά το Θεό και τους Αγίους και τον Όσιο Δαβίδ και πιστεύει στα Ιερά Λείψανα και στις Εικόνες και στο Θεό, γιατί ο
Θεός επέτρεψε και πήγε στο Νοσοκομείο και του έκανα σοβαρές εγχειρήσεις»;
- Επέτρεψε ο Θεός για να ταπεινωθώ.

Τον Άγιο Ιωάννη τον Pώσο, ο Γέροντας τακτικά τον επισκεπτόταν, κυρίως πηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν.
- Κάποτε πήγα – έλεγε ο γέροντας - και βλέπω τον άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω: «Άγιε μου πως περνούσες στη Μικρά Ασία; Τι αρετές είχες και αγίασες;»
Ο Άγιος μου απάντησε. «Μέσα στη σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη».
Σε λίγο μου λέει: «Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δυο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να βοηθήσω». Ξαφνικά άδειασε η
λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πως γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακα του σαν ένας άνθρωπος.

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο Ναό για την Θεία Λειτουργία περιέγραφε μέσα στο ιερό με πρόσωπο εκστατικό
σε Πατέρες της Μονής του όσα ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικό τω τρόπω» του είχε πει την νύχτα, που πέρασε – «ο Θεός οίδε» - εμπρός στην Ιερά Λάρνακα με το
αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι. «Νομίζουν πως κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες
βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακα μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με
βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου.

Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία».
«Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου»; Του απάντησα. «Δε βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;
«Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε.
«Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στο κόσμο».
«Όχι, Άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα.
Ύστερα Άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».
«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος και συνέχισε ότι θα γίνουν ορισμένες πλημμύρες,
πυρκαγιές και άλλες καταστροφές στην περιοχή της Εύβοιας και κάπου άλλα δεινά.
Όλα όσα είπε ο Όσιος στον Γέροντα εκείνο το βράδυ πράγματι συνέβησαν και συμβαίνουν.
Την πρώτη Αυγούστου 1990 κηρύχτηκε πόλεμος στον περσικό κόλπο., ενώ λίγο αργότερα στην Εύβοια έγιναν πλημμύρες από καταρρακτώδης βροχές, χάθηκαν ανθρώπινες ζωές
και προξενήθηκαν μεγάλες υλικές καταστροφές και φωτιές κατέκαψαν δάση και άλλες εκτάσεις.

undefined

Διηγείται ο Γέροντας:
- Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί»,
τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;
Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος. Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες,
ευωδιαστές και δίπλα μου στεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν. Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια. Έλεγα μάλιστα ποιος τα φύτεψε τόσο
πυκνά. Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.

Τότε μου λέει ο Γέροντας:
«Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και εκείνα που ξέρεις , δεν σπάζουν». Καθώς προχωρούσα λοιπόν πατούσα και δεν
σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω: «Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάσει κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύσει».
Μου λέει τότε ο γέροντας:
«Εδώ πάτερ Ιάκωβε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ας τον αυτόν τον δρόμο μην τον κοιτάζεις καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίζεις». Βαδίζαμε λοιπόν στο ανθισμένο αυτό δρόμο
και λέω. «ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω».
Βλέπω κάτι ωραιότατα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους με τις εξώπορτες τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς
άδεια, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος μέσα.
Λέω τότε στον Γέροντα που με συνόδευε:
«Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή; Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθομαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατί εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας».
Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι του που ήταν για μένα. Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελί μου και είπα:
«Γιατί ξαναγύρισα σ’ αυτό το κόσμο; Αχ να μην ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκεί»

Ένα πνευματικό του παιδί λέει στον Γέροντα:
- Πήγαμε στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.
Κι ο γέροντας εντελώς φυσικά του λέει:
- Παιδί μου, ο Άγιος Διονύσιος ήταν εδώ πριν λίγες ημέρες και συλλειτουργήσαμε!!

Πήγε κάποιος στον γέροντα και του λέει:
- Κάνω 3000 μετάνοιες το εικοσιτετράωρο.
Του λέει ο γέροντας:
- Καλά κανείς παιδί μου, αλλά από τώρα κι ύστερα να κανείς 100 μετάνοιες, γιατί αργότερα θα κουραστείς και δεν θα κανείς καμία.

Για το θέμα της τηλεόρασης έλεγε:
- Η τηλεόραση - το κουτί του διάβολου – κάνει μεγάλη ζημία, ιδιαίτερα στα
παιδία, γι αυτό και πρέπει να βγει από το σπίτι.

Στους γονείς που ρωτούσαν τι να κάνουμε τα παιδία μας όταν δεν ακούνε τους έλεγε:
- Προσευχή θα κάνετε με πίστη, θα τα νουθετήσετε κι όσο μπορείτε με την αγάπη και με τον καλό το τρόπο. Γιατί, με συγχωρείτε, με το αυστηρό δεν πάει.
Γιατί σου λέει σηκώνουμε και φεύγω και πάει. Κι είναι σήμερα Σόδομα και Γόμορρα και κάτι χειρότερο.



Είπε ο γέροντας:
- Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας του ο πατήρ Νικόδημος, είπα στην προσευχή μου, που να πήγε άραγε η ψυχή του; Τότε είδα, όχι σε όνειρο, αλλά πνευματικό τω τρόπω, ότι με
φώναξε ο Γέροντας μου να του πάω τα κλειδιά της Μονής γιατί ήρθε ο Μέγας Αρχιερέας.
Πήγα λοιπόν έξω από την πόρτα του κελιού που είναι πάνω από την είσοδο της μονής κι όταν έφτασα κοντά, ακούω ομιλίες, ερώτηση, απάντηση. Μέσα γινόταν ανάκριση, εξέταση.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο και τι να δω!!!....... ο Γέροντας μου στεκόταν όρθιος, ξεσκούφωτος με το κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια σταυρωμένα με πολύ
φόβο και ευλάβεια.
Απέναντι του ήταν ο Μέγας Αρχιερέας καθήμενος επί θρόνου. Ο θρόνος ήταν μετέωρος ένα μέτρο πάνω από το δάπεδο. Το πρόσωπο του έλαμπε. Χρυσό σαν καθαρό κερί, δεν
μπορώ να το περιγράψω παιδί μου. Στα γόνατα του ήταν ανοιχτό ένα βιβλίο και μέσα ήταν γραμμένη η ζωή του Γέροντα μου. Ρωτούσε ο Μέγας Αρχιερέας και απαντούσε ο
Γέροντας μου. Μόλις μπήκα μέσα σταμάτησε η ανάκριση, πήγα στον Γέροντα μου, του έβαλα μετάνοια και του έδωσα τα κλειδιά της Μονής.
«Γέροντα έφερα και τα κλειδιά της Λειψανοθήκης μην τυχόν θελήσει ο Αρχιερέας να προσκυνήσει τα Άγια Λείψανα», του είπα.
Ο γέροντας μου τα πήρε. Ήθελα να βάλω μετάνοια και στο Μέγα Αρχιερέα, αλλά δεν μου είπε τίποτε ο Γέροντας μου κι επειδή ήμουν υποτακτικός, δεν μπορούσα να κάνω κάτι
χωρίς ευλογία.
Έτσι βάζοντας μετάνοια στον Γέροντα μου και υποκλινόμενος από μακριά στον Μέγα Αρχιερέα, βαδίζοντας προς τα πίσω, χωρίς να γυρίσω την πλάτη μου, βγήκα από το δωμάτιο.
Αμέσως μόλις βγήκα άρχισε πάλι η ανάκριση.
Είδα, παιδί μου, ότι όλη μας η ζωή, έργα, λόγια, σκέψεις είναι γραμμένα, θα δώσουμε για όλα λόγο. Όσο για τον Γέροντα μου πληροφορήθηκα ότι η ψυχή του πήγε πολύ καλά.
 http://xristianos.gr/forum